Jest tylko jedna Blanche DuBois

Renee Fleming jako Blanche DuBois i Teddy Tahu Rhodes jako Stanley Kowalski

Wczoraj byłam przez chwilę jak ten osiołek, który nie potrafił wybrać między słomą i sianem - BBC3 transmitowało Donnę de Lago z ROH i o tej samej porze Dwójka dawała Tramwaj zwany pożądaniem z Opery Lirycznej w Chicago. Wybrałam Tramwaj, bo Renee Fleming, bo chciałam usłyszeć jaką muzykę napisał Andre Previn (nie znałam opery do tej pory),  bo miałam w głowie film z Marlonem Brando i Vivien Leigh, bo Tennessee Williams. I nie żałuję, choć pewnie z Donny miałabym więcej przyjemności. W Tramwaju Previna Renee wspięła się na jakieś niebotyczne szczyty, a partnerujący jej jako Stanley Kowalski. baryton z Nowej Zelandii, Teddy Tahu Rhodes nie przestraszył się legendy Marlona Brando. Jego Stanley był prymitywnym pijakiem. nieopanowanym i dzikim, który swoje racje zwykł był wymuszać siłą. W trailerze  przedstawienia z Chicago widać go "w akcji". Poza tym, że jest dobrym śpiewakiem, ma na ramieniu maoryski tatuaż i nie boi się śpiewać bez koszuli.
W muzyce Andre Previna, w której są liczne zapożyczenia głównie z Brittena, ale i z Barbera, nawet z Szostakowicza, czuje się jazzową proweniencję kompozytora. Już w uwerturze to słychać. I jego doświadczenie jako kompozytora filmowego. Tramwaj robi bowiem wrażenie dzieła składającego się z różnych i różnego pochodzenia kawałków. Są w tej operze piękne arie (choćby "Magic" czy "I can smell the sea air") napisane specjalnie dla Renee Fleming, w których może pokazać swoje słynne piana czy piękną i stabilną średnicę. 
Cała opera powstała z myślą o Fleming w partii Blanche DuBois. Previn zapytany, dlaczego napisał operę według Tramwaju odparł: "bo jest tylko jedna Blanche i będę szczęśliwy słysząc głos Renee". To, że kompozytor znalazł idealną wykonawczynię słychać w każdym takcie. Blanche DuBois, ta egzaltowana dama z Południa,  jest najważniejszą postacią opery. To jej dramat słyszymy. I nie obchodzi nas, że jest niezrównoważona psychicznie. To nieszczęśliwa kobieta, która pragnie miłości i ufa ludziom. A że chce żeby wszystko było magiczne? Kto z nas chciałby żeby było banalnie i szaro? Że pociąga ją chamstwo i nieopanowanie Stanleya? Hmm, kiedyś kobiety kochały się w takich typach. 
Kiedy doktor, który ma ją zawieźć do szpitala psychiatrycznego, okazuje się ludzki i współczujący, Blanche jest szczęśliwa trzymając go za rękę, bo wokół nie ma nikogo, kto by ją zrozumiał i jej współczuł. To zresztą poważna ingerencja w utwór Williamsa,
który, co pamiętamy choćby z filmu, kończy się tragicznie.
Autor libretta (Philip Litell) dokonał prawdziwego cudu, przykrawając sztukę na potrzeby trzyaktowej opery i zachowując całe partie oryginalnego tekstu, który nareszcie rozumieją Amerykanie, bo jest śpiewany po angielsku. To bardzo dziwna opera - nie ma w niej chórów, barwnych statystów, Stanley Kowalski nie ma ani jednej arii, a przecież potrafi trzymać w napięciu. Wszystko dzięki Renee Fleming, która jest jedyną, ale za to jasno świecącą gwiazdą przedstawienia. Wszyscy inni są tylko jej partnerami. I dzięki Tennessee Williamsowi, który stworzył pełnokrwiste i wiarygodne charaktery.
Rolę siostry Blanche, Stelli Kowalski, śpiewała Susanna Phillips (sopran), rolę Harolda "Mitcha" Mitchella - tenor Anthony Dean Griffey. Orkiestrę Opery Lirycznej w Chicago prowadził Evan Rogister.

To wspomniany trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=uhM-ro_6E8I  

A to Renee Fleming w Tramwaju z San Francisco, aria "I can smell the sea air":

Zdjęcie: Wikipedia
Filmy: youtube,com